Vorige week stond er een portret in Groot Vlaardingen van Sahra Muse, een Vlaardingse die zeer maatschappelijk betrokken en actief is. GroenLinks Vlaardingen is er trots op dat Sahra op haar kandidatenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 staat.
_______________________________________________________________________________________
Sahra: bruggenbouwer met humor
Groot Vlaardingen - do 30 nov 2017, 11:17
Vlaardingen - Sahra Muse vluchtte in 1991 van Somalië naar Nederland. Ze staat eigenlijk niet graag in de belangstelling, maar zet dat regelmatig aan de kant om haar kennis en ervaringen over de Somalische én Nederlandse cultuur te delen. Ze heeft zich dan ook ontwikkeld tot een gepassioneerde ervaringsdeskundige met een flinke dosis humor. Via gesprekken met imams, trainingen en zelfs twee toneelvoorstellingen zet Sahra zich in om onderwerpen als vrouwenbesnijdenis bespreekbaar te maken. Ook kreeg ze het voor elkaar om in zeven Somalische dorpen de vrouwenbesnijdenis te stoppen. Haar inzet op lokaal niveau is beloond met een Stadsspeld.
Waar ben je geboren?
"In Burco, Somalië."
Hoe kwam je in Vlaardingen terecht?
"Toen ik 17 was brak de oorlog bijna uit. Mijn familieleden vluchtten naar Amerika. Ik kreeg als enige een visum voor Europa. In Somalië was ik nooit alleen, altijd met familie, buren en vrienden. Maar ik had geen keus, ik moest zo snel mogelijk weg. Sindsdien heb ik mijn ouders nog drie keer gezien. Toen ik na een paar jaar trouwde, kon VuchtelingenWerk ons één huis aanbieden en dat stond toevallig in Vlaardingen."
Somalië is wel heel anders dan Nederland. Hoe heb je hier weten te aarden?
"Ik vind niet dat je kunt zeggen: één been in Nederland en één in Somalië. Ik heb bewust voor Nederland gekozen. Ik voel me ook heel Vlaardings. Als ik weg ben, heb ik snel heimwee."
Je draagt op veel manieren je steentje bij. Hoe is dat begonnen?
"Ik wilde graag studeren, maar dat mocht niet zonder verblijfsvergunning. Die kreeg ik pas na vier jaar en toen had ik al kinderen. Maar ik mocht wel vrijwilligerswerk doen. Ik kwam terecht bij Platform Anders Vlaardingen. Samen met Nawal Albaz en Nelleke van der Luit heb ik toen het Intercultureel Vrouwen Netwerk opgericht. Dat was een succes!"
Je zet je specifiek in tegen vrouwenbesnijdenis. Is dat echt zo'n probleem in Nederland?
"Ja, en groter dan je denkt. Jaarlijks lopen nog steeds 50 meisjes in Nederland het risico om besneden te worden. Toen ik in 1991 hier kwam was er niets over bekend. Als vrouwen moesten bevallen, schrokken de artsen omdat zij soms helemaal dicht waren genaaid. Ik werd dan opgeroepen als tolk. Toen heb ik gezegd: hier ga ik mee verder. Ik heb onder andere voorlichting aan imams gegeven, die nemen het onderwerp mee in hun preek. En samen met het CJG heb ik een nazorgproject opgestart."
Wat is het ergste aan vrouwenbesnijdenis?
"Je bent pas een jaar of 5 en wordt verminkt voor het leven. Daarna wordt er eigenlijk nooit meer over gesproken, want praten over je vagina is taboe in de Somalische cultuur. Daardoor is er veel onwetendheid. Soms denken vrouwen dat ze een ziekte hebben omdat ze na het vrijen nog uren pijn hebben. Maar daar heeft het niets mee te maken. Het erkennen van klachten is ontzettend belangrijk."
Wat wil je nog bereiken?
"Een bruggenbouwer zijn tussen allochtonen en instellingen. Ik zou willen dat nieuwkomers begeleid worden door mensen die eerder zijn gevlucht. Er zijn zoveel misverstanden. Wijkteams maken te weinig gebruik van de kennis die mensen als ik hebben. En ik wil vrouwen helpen zich te ontwikkelen."
Wat is jouw motto?
"Wees wie je bent. En: Niet klagen, maar dragen."
Waar ben je trots op?
"Dat ik dingen kan doen die ik leuk vind en daarmee een verschil kan maken. En op de band die ik als alleenstaande moeder met mijn drie kinderen heb."