Het gáán van de weg blijkt inderdaad belangrijker dan het bereiken van het doel...
Zijn 50ste verjaardag en 25 jaar in dienst van 'de Protestantse Kerk in Nederland' wilde bestuursvoorzitter van GroenLinks Vlaardingen Rob van Herwaarden in 2006 vieren door zichzelf te tracteren op een fietstocht naar Rome tussen Pinksteren en Pasen. In een brief stelde hij familie, vrienden en bekenden op de hoogte, ook via deze site »
Geschenken wilde hij graag in de vorm van een sponsoring voor de asielzoekers die worden opgevangen door Stichting ‘Uitvlucht’ in Vlaardingen, waarvan hij adviserend bestuurslid is.
De reis is al weer enige tijd geleden, Rob is al lang weer aan het werk... Maar hoe is het nou allemaal verlopen? Rob deed, opnieuw in een brief, verslag aan iedereen.
Uiteraard maken wij u ook graag deelgenoot van deze brief.
Vlaardingen, juni 2006
Beste mensen,
Op donderdag 1 juni reed ik, begeleid door donder en bliksem en in de stromende regen, Rome binnen. 2620 fietskilometers zaten erop.
Ik had het gehaald! Een tocht die op Goede Vrijdag, 14 april, begonnen was, had ik tot een goed einde gebracht.
Wat nog resteerde was 2½ dag Rome.
Een beetje een onwezenlijk en leeg gevoel overheerste. Het zat er dus op.
Aan den lijve ervoer ik nu de vaak gehoorde spreuk dat het gaan van de weg belangrijker is dan het bereiken van het doel.
Het waren fantastische weken.
Ik heb het fysiek goed aangekund en geen materiaalpech of lichamelijk ongemak van enig belang gehad.
Ik heb een enorme conditie opgebouwd en ben drie kilo afgevallen. Ik heb me geestelijk enorm kunnen ontspannen en ik heb ontzettend genoten van schitterende landschappen en geweldig mooie steden.
Het heeft me goed gedaan om eens een tijd lang dag in dag uit in de buitenlucht te zijn, veel te bewegen, op tijd naar bed te gaan en vroeg weer op te staan.
Ik heb mijn werk en de beslommeringen van het dagelijkse leven in Vlaardingen ver achter me kunnen laten en heb me heel goed over kunnen geven aan het overzichtelijke leventje van 'leven uit vier fietstassen' en slapen in een tentje dat ik steeds weer een eind verplaatste.
't Was ook goed om eens zo’n lange periode op mezelf teruggeworpen te zijn en te ontdekken dat dit helemaal niet zo onplezierig was. Ik heb meestal erg genoten van de rust, van het gaan in mijn eigen tempo, van lekker ergens eten en intussen mijn dagboekje bijwerken, van fotograferen, van luisteren naar mooie klassieke muziek voor het slapengaan. Natuurlijk waren er wel eens momenten dat ik me eenzaam voelde maar ook daar kwam ik wel doorheen. Elke avond belde ik ook even met het thuisfront. Daarnaast waren er vele mooie ontmoetingen met andere fietsers, wandelaars en kampeerders. Soms aten we samen en spraken we ook over méér dan koetjes, kalfjes en het weer. Ook bezocht ik in Duitsland een goede vriendin die ik lang niet gezien had en ook vroegere buren.
Onderweg waren er dan ook nog de wielrenners die me vriendelijk groetten en soms 'bravo' of 'grandioso' riepen en de wegwerkers die me een spontaan applaus gaven toen ik hen voorbij reed een heuvel op. Dan kon ik er ook wel weer even tegen...
't Was soms 'hard werken': fietsen, tent opzetten en afbreken, koken, de was doen, inpakken, uitpakken, fietsverzorging, voor mijn natje en mij droogje zorgen, de route bestuderen. Soms ook problemen en probleempjes oplossen (een lekke band, een geldautomaat die op vrijdagavond mijn bankpasje inslikte) en ik kon dat niet met een ander delen en me ook niet op een ander afreageren als het niet zo goed ging. 't Gaf veel voldoening om te merken dat dit allemaal ging.
Je leert weer het een ander over jezelf tijdens zo’n reis (voor het eerst of opnieuw), b.v. dat mijn conditie zo slecht nog niet is, dat ik een doorzetter ben, dat ik soms erg ongeduldig ben, dat ik de pest aan auto’s heb, dat ik me in de protestantse kerk toch meer thuis voel dan in de katholieke, dat ik een slecht kaartlezer ben (ik raakte verschillende keren van de route af en heb zelfs twee keer daardoor een flinke klim opnieuw moeten maken), dat ik graag wat spontaner zou zijn bij het contact leggen met mensen die ik ontmoet.
Ik heb een 'film' aan beelden in mijn hoofd van de geweldig mooie landschappen waar ik doorheen ben gekomen, de Rijnoever, de alpen, Schwäbische Alb, Toscane, Umbrië. Ik kijk in gedachten nog uit over geweldige meren, de Bodensee, het Gardameer, Lago Trasimeno. Ik volg nog de oevers van vele Europese rivieren, de Rur, de Maas, de Rijn, de Inn, de Neckar, Adige, de Tiber. Ik blader nog de ‘catalogus’ door met beelden van geweldige mooie cultuursteden als Tübingen, Heidelberg, Verona, Florence, Ravenna, Siena, Assisi, Rome. Maar ook minder bekende steden als Ferrara, Merano en Spoleto bleken vele verrassingen voor me in petto te hebben.
’t Was heerlijk om de winter uit en het voorjaar in te rijden. In Duitsland en Oostenrijk was het nog fris en regelmatig regenachtig, in de alpen lag er nog sneeuw. Eenmaal de alpen over zag ik steeds meer bloeiende bomen en struiken, fris groen, appelbomen, wijn- en olijfgaarden, cipressen. Geweldig!
Natuurlijk zag ik niet alleen maar schoonheid. In de steden zag ik natuurlijk ook de dak- en thuislozen, de bedelaars, het onrustige gejaag, het over-eten bij Mc Donalds naast die geweldig lekkere Italiaanse restaurantjes, de goktenten, de vervuiling en het drukke autoverkeer, de enorme greep die de commercie heeft op het toerisme. Ik kon mijn diaconale bril niet zomaar afzetten!
Het betekende ook een ontmoeting met het katholicisme in zijn vele vormen, de weelderige kerken, de kunstschatten, de volksvroomheid (een jogger die voorbij een kruisbeeld komt en hijgend en wel een kruisje slaat) naast een uitgebreide kennismaking met de erfenis van Fransiscus van Assisi.
Vóór mijn vertrek had ik al een overweldigende hoeveelheid aan kaartjes, brieven, gedichten, prentjes en kleine presentjes mogen ontvangen. Vanuit mijn wijkkerk kreeg ik een mooie reiszegen mee voor onderweg, enkele buren, vrienden en kennissen zwaaiden me uit en buurman Dick fietste de eerste twee dagen met me mee tot Roermond, een geweldige uitgeleide. Maar ook tijdens mijn tocht is er meegeleefd. Ik hoorde dat er heel vaak naar huis en kantoor werd gebeld met de vraag hoe ver ik al was en hoe het met me ging.
Samen met het overweldigende bedrag van ca. € 8.400,- aan toegezegde sponsorbijdragen voor de stichting 'Uitvlucht', was dat een belangrijk stukje ‘bagage’ dat ik bij me had, wat me met thuis verbond en wat me motiveerde om door te zetten.
Men sprak bewondering uit voor mijn prestatie. Ik heb zelf nog een beetje moeite om het zo te zien. Wat heb ik tenslotte anders gedaan dan de ene dag aan de ander te rijgen en een weg te gaan, die soms wel steil was, maar ook heel mooi en die me heel veel voldoening gaf. Je krijgt ook een ander gevoel van tijd en ruimte als je zo lang onderweg bent en elke meter op eigen kracht aflegt.
't Voelt vertrouwd en ook een beetje raar om weer thuis te zijn. Ik ben bezig om de foto’s te bewerken en tot een reportage te maken. Ik zal aan de hand van mijn dagboek nog een verslag maken. Dat kun je binnenkort tegemoet zien.
Ik wil jullie namens de stichting ‘Uitvlucht’ en de mensen die zij opvangen heel hartelijk danken. Mocht je meer informatie over de stichting wensen, laat me dat dan even weten. Ik laat je dan een folder en een jaarverslag toesturen.
Met vriendelijke groet,
Rob van Herwaarden
Hogelaan 21
3134 VJ Vlaardingen
e-mail: rob.van.herwaarden@xs4all.nl
tel. 010 - 234 35 15