'Ouwe getrouwen' weten het nog: vroeger had GroenLinks Vlaardingen haar nieuwsbrief genaamd' RAADikaal'. Daarin ook regelmatig een column van 'Ronald', een synoniem van één van de destijds zeer actieve leden van de afdeling. Het verheugt het bestuur dat 'Ronald' weer terug is van weggeweest en ons een column toezond.

FUNDAMENTALISME

Vorige week zondag volgde ik het ‘debat’ bij Buitenhof met Paul Witteman. Het ‘debat’ tussen Roemer en Van Ojik. Onwillekeurig steeg het schaamrood naar mijn kaken. Eerlijk gezegd erger ik me niet zo vaak aan Emile Roemer, zeker niet als hij het woord voert met een rechtse rakker. Nu ging het over Griekenland, en eigenlijk over de vraag OF ER IN NEDERLAND NOG PLEK IS VOOR LINKSE POLITIEK?

Nu dus een debat met een ‘linkse rakker.

Van Ojik deed het goed, liet zich niet kwaad maken, bleef argumenteren.

Roemer probeerde te scoren, door iedereen heen pratend, scoren.

Ik kom uit een tijd, dat je in je partij of in je kerkelijke club praatte dat de stukken er afvlogen. Dat je elkaar in de haren vloog en om de oren sloeg om duidelijk te maken wat Marx (of Jezus) nu wel precies gezegd had, of bedoeld had…..

Die discussies waren dikwijls heel leerzaam en intensief en goed. Je komt op voor je mening, bestudeert wat je gaat zeggen (niet over één nacht ijs), leert luisteren naar de ander, leert met argumenten ingaan op wat de ander zegt.

Maar het had ook zijn sombere kanten. De verkettering lag op de loer! Met als gevolg vele afsplitsingen in de kerken en in politieke partijen. Oorzaak: de fundamentalisten. De dogmatici. Die mannen (veelal) die jou precies konden uitleggen wat er stond, of wat Hij gezegd had, of wat Hij bedoeld had…. Met tot gevolg: ‘dat als je het hier niet mee eens bent, dan scheiden onze wegen’. En dan was er weer een nieuwe denominatie, of weer een nieuwe partij.

Na de oprichting van GroenLinks hebben we dat niet zo erg meer meegemaakt (nieuwe afsplitsingen). Maar wat er nog steeds woekert onder ons soort mensen, is dat betweterig je standpunt innemen. Het elkaar niet uit laten praten, niet luisteren naar wat de ander nu werkelijk wil zeggen (niet zozeer: zegt). Het met modder gooien bestaat nog steeds. Denk aan de ‘groep Platvoet’ versus Halsema; of aan de velen die Sap om zeep trachtten te helpen; of aan het afschuwelijke de grond inboren door partijgenoten van vele kanten (De Gaay Fortman bij voorbeeld) van Dibi toen hij zich kandideerde als tegenkandidaat van Sap. We zijn meesters in goede debatten, op het scherpst van de snede. Maar al te dikwijls zijn er zo prachtige leden gespietst, of de afgrond in gedonderd. Nooit meer iets van gehoord. Dat dit kan in GroenLinks?

Kortom we zijn ook meesters in het elkaar afbranden, tot op het bot. Zo erg, dat je vervolgens niet meer in staat bent na afloop van het debat een biertje met elkaar te drinken.

Even verschrikkelijk is de ‘cultuur’ om heel zuinig te zijn met complimenteren. Elkaar opbeuren, aanmoedigen, veren in de reet steken en dergelijke. Alleen als ‘je’ voor stemmenwinst zorgt, is iedereen blij met je.

Ik droom van een GroenLinks dat beide in zich verenigt: een stevig debat over inhoud en meer, en vervolgens samen de deur uit, elkaar ondersteunend, opbeurend, complimenterend, aanmoedigend. Desnoods - zo nu en dan - tegen beter weten in.

Roemer was na het debat met Van Ojik verdwenen, dat zal toeval zijn. Maar voor mij ging hij al eerder af. Luister! Luister beter! Probeer beter te begrijpen wat de ander wil zeggen, probeer aan te moedigen in plaats van af te katten. Van Ojik deed het goed, liet zich niet van de wijs brengen, werd niet boos, won het op punten. Over Griekenland. Maar zoals de SP terecht boos is over hoe ze aan de kant wordt geschoven door de PvdA, zo kinderachtig (dom) gedroeg Roemer zich in dit debat. Zo kan er dus nooit sprake zijn van Linkse Samenwerking, in Nederland.

'Ronald'