Een paar maanden geleden schreven wij dat het verbod op urgentieverklaringen voor statushouders van mensen een zondebok maakt en woningzoekenden blij maakt met een dode mus. Inmiddels zijn de antwoorden van het Vlaardingse college binnen. En die bevestigen ons verhaal: dit beleid helpt woningzoekenden nauwelijks, maar vergroot wel de problemen voor gemeenten en nieuwkomers.

College geeft cijfers en feiten:

  • In 2024 kwamen er 761 sociale huurwoningen vrij.
  • 37% is via urgentie toegewezen, grotendeels aan mensen in acute noodsituaties.
  • Slechts 62 woningen (8%) gingen naar statushouders.
  • Met bijna 38.000 woningzoekenden in de regio is het effect van het verbod op urgentieverklaringen voor statushouders op de wachttijd verwaarloosbaar.
  • Zonder urgentie is de taakstelling voor gemeenten nagenoeg onmogelijk.
  • Inburgering vertraagt, omdat deze pas start met een eigen woning.

Zelfs de minister erkent dat de juridische houdbaarheid van dit beleid ‘nihil’ is. Dit soort maatregelen zijn volstrekt zonde van de tijd en helpen niet. We hebben deze tijd hard nodig om maatregelen te nemen die wel werken.

Maatregelen die Vlaardingen helpen
De woningcrisis lossen we niet op door groepen tegen elkaar uit te spelen. Populistisch taalgebruik geeft misschien meer ‘clicks’ op de sociale media, maar geen woningen. 
Wat wél helpt, zijn structurele oplossingen:

  • Meer sociale huur: Vlaardingen heeft duizenden wachtenden; we moeten snel en gericht bijbouwen.
  • Betaalbaarheid beschermen: nieuwe projecten moeten betaalbaar blijven, huren mogen niet verder uit de hand lopen.
  • Middenhuur door woningbouwverenigingen: woningbouwverenigingen moeten ruimte en middelen krijgen om óók middenhuur te bouwen, zodat starters en mensen met een modaal inkomen hier kunnen blijven wonen.
  • Beschermen tegen opkoping: met een strikte zelfbewoningsplicht en stevige opkoopbescherming houden we woningen beschikbaar voor Vlaardingers.
  • Lokale voorrang eerlijk inzetten: nu al gaat 50% van de vrijkomende woningen naar Vlaardingers; dit moeten we optimaal benutten en helder communiceren.
  • Leegstand aanpakken: panden die leegstaan moeten we actief inzetten voor mensen die wachten.
  • Hypotheekrenteaftrek stap voor stap afbouwen: dit is een landelijke maatregel, maar ook in Vlaardingen drijft hypotheekrenteaftrek de huizenprijzen op en vergroot het de druk op de huurmarkt. Terwijl huiseigenaren profiteren, raken huurders steeds verder achterop. Door dit belastingvoordeel geleidelijk te verlagen en de opbrengst te gebruiken om de inkomstenbelasting te verlagen, maken we het systeem eerlijker en krijgen ook huurders en starters in Vlaardingen meer kansen.
  • Kleiner en doelgerichter bouwen: benut kansen voor studentenhuisvesting en projecten voor ouderen, zoals Tiny Houses of een Knarrenhof.

De antwoorden van het college tonen onomstotelijk aan: met je vinger naar nieuwkomers wijzen helpt niemand aan een woning. Het leidt af van de keuzes die echt nodig zijn om de woningmarkt in beweging te brengen. GroenLinks en PvdA kiezen daarom voor nuance, fatsoen en maatregelen die werken. Want Vlaardingers hebben recht op betaalbare woningen en nieuwkomers hebben recht op een nieuw begin. Dat kan naast elkaar bestaan.

De woningnood los je niet op door groepen tegen elkaar uit te spelen. Dat is politiek theater. Wat Vlaardingen nodig heeft, is eerlijk beleid, serieuze investeringen en duidelijke keuzes.